Drugi dzień imprezy równie udany. Największe zaskoczenie Plan B. Ben Drew zaczął raczej spokojnie, można powiedzieć rock&rollowo, w starym stylu, idealnie dopasowanym do jego garniturku i wąskiego krawata śledzia. Skojarzenie miałam z Tomem Jonesem, co akurat jest średnim komplementem w moich ustach. Ale potem... Potem było już coraz ciekawiej. Ostry hip hop, mocne rockowe uderzenie łącznie z przepychankami z kolegami z zespołu na scenie i scoverowane prawie nie do poznania klasyczne hity z dawnych lat jak My girl czy Stand by me. Nie wiem czy Ben ma rzeczywiście takie usposobienie, chce wyeksponować swoją identyfikację z buntem chłopaków londyńskich szemranych dzielnic, czy po prostu coś się stało przed koncertem, ale wyglądał na potwornie wkurzonego w trakcie. Na szczęście nie obniżyło to wartości artystycznej występu. Zaśpiewał też oczywiście swój największy przebój czyli She said. Jeśli ktoś jeszcze nie zna to polecam wyszukać na youtube.
Pewniak: oczywiście Jamiroquai. Tego można się było spodziewać. Dwugodzinne szaleństwo (pod koniec już troszkę chciałam, żeby skończył, abym w końcu mogła choć na chwilę położyć się na ziemi ;-) ). Chyba sam Jay był zaskoczony niesamowitą reakcją publiczności, ale muzyka naprawdę porywała do tańca.
Najmniejszy entuzjazm wzbudziło we mnie Sistars. Zaśpiewały świetnie, wyglądały pięknie (Natalia wzbudzała swoją kreacją spore zainteresowanie, szczególnie wśród mężczyzn), muzykę lubię, ale między piosenkami popadały w potworną afektację. Na pewno taki koncert to dla nich ogromne emocje, ale ja jakoś nie mogę słuchać bez zgrzytu zębów jak ktoś opowiada, że tajemnicza siła sprowadziła go tutaj z kanciapy zbitej z desek. No nie mogę, mój cynizm daje o sobie znać i zgrzyta.
I to byłby koniec mojej recenzji. Pozostaje mi czekać na ogłoszenie artystów przyszłorocznego festiwalu.
Zdjęcie www.orangewarsawfestival.pl
B. lubimy Jay'a:-) Tzn. muzykę, ale nie wiem, czy wiesz, że on jest kompletnym petrolhead, i w UK jest znany także z ogromnej kolekcji drogich i szybkich samochodów;-)
OdpowiedzUsuńWłaśnie Plan B chciałam zobaczyć. Miałam nadzieję, że w tym roku zawita na Openaira ale nie...
OdpowiedzUsuńCo do Stinga toja tez mam jego autograf - w książce. Ale to ja musiałam się nakombinować, by się do Stinga dostać. :) A w Chorzowie na The Police tez byłam i też w KG o tym pisałam.
A Ty teraz w Gdańsku też byłaś? Bo tak do końca z Twojego komentarza nie wiem co wnioskować :)
No to dobrze, że jesteś zadowolona. Artyści miewają swoje fochy i humory, ale póki dają dobre show, można im wspaniałomyślnie wybaczyć. Bardzo bym chciała wybrać się kiedyś na festiwal z prawdziwego zdarzenia - coś w rodzaju amerykanskiej Coachelli albo brytyjskiego Glastonbury.
OdpowiedzUsuńAniu: wczoraj o tym przeczytałam. I o tym, że nie mógł przeboleć, że w wyścigu będącym częścią top Gear jakaś kobieta pobiła jego wynik :)
OdpowiedzUsuńAsiu: teraz mi o tym przypomniałaś. rzeczywiście teraz sobie przypominam, że porównywałam nasze wrażenie z koncertu w Chorzowie. A w Gdańsku teraz nie byłam. za dużo muzycznego szczęścia to by było. Za to dziś właśnie wróciłam z Afrokolektywu.
Ewon: nie mam w temacie doświadczenia,bo jednak takie masy ludzi nieco mnie przerażają - myślisz, że nasz Open'er to jeszcze nie to?
Jaki fajny blog. Wyedukowałam się na wielu płaszczyznach. Będę zaglądać. Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńLo: bardzo mi miło! Często zaglądam na Twojego bloga.
OdpowiedzUsuń44 year old Engineer I Rollin Shimwell, hailing from Victoria enjoys watching movies like "Legend of Hell House, The" and Polo. Took a trip to Strasbourg – Grande île and drives a Ferrari 250 SWB Berlinetta Competizione. czytalem to
OdpowiedzUsuń